ادب، مادرِ تمامی فضیلت‌ها و حَسَنات و بی‌ادبی ریشه تمام پلیدی‌ها، شکست‌ها و تباهی‌ها است.
ادب، کاربرد همه‌جانبه در زندگی انسان دارد. آداب حرف زدن، آداب خوردن، آداب نگاه کردن، آداب خوابیدن، آداب نشستن و. و هر آنچه که از تاریکی‌ها و غم به سرم می‌آید به خاطر گستاخی و بی‌ادبی است.
فسادِ انسانِ بی‌ادب، همچون آتشی است که می‌تواند علاوه بر خودِ شخص، جهانی را بسوزاند؛ البته از نظر واقعی، همان‌طور که یک انسان کامل و فرهیخته و ادب آموخته، می‌تواند اجتماعی را به‌سوی پیشرفت و کمال همه‌جانبه سوق دهد و موجبات سعادت جامعه را فراهم آورد، یک انسانِ فاسد نیز می‌تواند آتش ویرانگری باشد که خرمن حیات خود و جامعه‌ای را بسوزاند و خاکستر کند و هر دو نمونه در تاریخ، فراوان وجود دارد.
درباره این سایت